عصمت امام

  چگونه ممکن است انسانی که دارای غرائز و تمایلات نفسانی است در برابر گناه معصوم باشد و حتی فکر و خیال انجام گناه در وجودش راه پیدا نکند؟ در پاسخ این سئوال .......

عصمت امام

   از نظر قرآن و سنت و ضرورت عقلی ،عصمت یکی از شرایط اساسی امامت است و غیر معصوم هرگز لایق این مقام نیست.

عصمت در لغت به معنا ی منع، حفظ، جلوگیری و پیشگیری از نا ملایمات است و در مباحث عقیدتی وقتی عصمت پیامبران یا امامان مطرح می شود به معنای مصونیت آنها از گناه و خطا و اشتباه است. بنابر این پیامبران و امامان نه گناه میکنند و نه فکر گناه به ذهن آنان خطور می کند و هیچگاه از آنها خطا و اشتباهی سر نمی زند.

عصمت چگونه به دست می آید؟

   چگونه ممکن است انسانی که دارای غرائز و تمایلات نفسانی است در برابر گناه معصوم باشد و حتی فکر و خیال انجام گناه در وجودش راه پیدا نکند؟ در پاسخ این سئوال می گوئیم خود ما نیز در اموری که به یقین رسیده ایم مرتکب خلاف و خطا ئی  نمی شویم.آیا هیچ انسان عاقلی به فکر خوردن آتش و کثافت می افتد؟ آیا هیچ انسان با شعوری خود را در گودالی از آتش می اندازد یا کاسه ای پر از سم و زهر را می نوشد؟ روشن است هیچ عاقلی این کار ها را نمی کند و حتی آرزو یا فکر آن را هم در سر ندارد و اگر کسی چنین کند مبتلا به یک بیماری روانی است.

   انسان عاقل در برابر چنین اعمالی یک نوع مصونیت و یا به تعبیر دیگر یک نوع عصمت دارد و اگر بپرسند چرا انسان در مقابل این کار ها معصوم است می گوییم به این علت که به عیب و ضرر حتمی آنها یقین و باور دارد و می داند که ارتکاب آن اعمال جز نابودی و نیستی چیزی به دنبال ندارد. بنابراین اگر انسان به مفاسد و زیان های گناه نیز یقین و باور پیدا کند با غلبه ی نیروی عقل بر شهوات ، هرگز گرد گناه نمی گردد و حتی فکر آن را در سر را نمی دهد.

   چنین انسانی چنان به خدا و دادگاه عدل او ایمان و یقین دارد که گوئی همه ی آن ها را در برابر چشمان خود می بیند.برای چنین کسی کناه و عمل حرام همان آتش و همان زهر کشنده است و از این رو هرگز به آن نزدیک نمی شودو خود را آلوده نمی کند.

   پیامبران و امامان با چنین یقین و اعتمادی که به نتیجه و آثار گناه داشتند نه تنها از گناه بلکه از فکر گناه نیز معصوم بودند.

امیر المومنین حضرت علی(علیه السلام) فرمودند:((من ایقن انه یفارق الاحباب و یسکن التراب و یواجه الحساب و یستغنی عما خلف و یفتقر الی ما قدم کان حریا بقصر الامل و طول العمل- هر کس یقین پیدا کند که حتما از دوستان جدا می شود و در خاک ساکن می شود و با حساب روبرو میگردد و از آنچه بر جا گذاشته بی نیاز و به آنچه از پیش فرستاده محتاج می شود حتما آرزویش کوتاه و عملش طولانی میگردد)) بحار الانوار، ج 73 ،ص 167 .

قرآن و عصمت امام

((و اذ ابتلی ابراهیم ربه بکلمات فاتمهن قال انی جاعلک للناس اماما قال و من ذریتی قال لا ینال عهدی الظالمین – و زمانی که خداوند ابراهیم را با حقایقی امتحان کرد و او آنها را به اتمتم رسانید ، خداوند به او گفت تو را به مقام امامت می رسانم. ابراهیم گفت از نسل من هم کسی به امامت می رسد؟ خداوند فرمود عهد من(امامت) به ستمگران نمی رسد)) سوره بقره ، آیه 124